Daha on sekiz yasinda biyiklari yeni terlemis bir genç olarak Istanbul?a geldigimde Istanbul?u hiç sevmemistim. Koca Istanbul?a bakip ?Bu sehir nasil dönüsür? diye tasalara düsmüstüm. Gurbet kusu olusumuzdan midir bilmem, ne burnumun dibinde ki Süleymaniye?den ne de yani basimdaki Sultan Ahmet?ten hiç etkilenmemistim. Istanbul?un dolmuslari kremdi. Istanbul?un denizini görmeyip, Ankara?nin mavi dolmuslarini özlemistim.
Otuz sekiz yasina erdirdi beni Rabbim, gençtim almadi canimi. Hala hangi suyun sakasi oldugumuzu arayarak ömür tüketiyoruz.
Yasamak dedikleri iste bu.
Ben yasamaktan ögrendim ki, insan bir yasa erisipte kendini bildi mi, eger ki terbiye edeni yoksa, (teslim olanlardan degilse) o yasin bilincinden asagilara iniyor da, çikamiyor yukarilara.
Hani hep çocuk kalanlar var ya, onlar da iste onlardan. Halk çogunlukla öyledir. Onlar hep bir yanlarinda bir çocuk barindirirlar. Gerçi bunda da bir kötülük yoktur. O ne kadar ham olsa, içinde bir masumiyet tasir. Kötülük, yukarilara çikamayanin, asagilara inmesiyle baslar. Ondan sonrasi çamur. Nasil çamur diye sorarsaniz, Oranin bol çukurlu caddeleri gibi çamur.
Insan resit olunca degismez bir algi, duygulanim ve kavrama alanina ulasir. Degismez dediysek elbet degisir de o degisme o ilk bilincin üstüne bina edilir. Insan dünyaya tek basina gelir. Insanlar içine dogar. Ne yapilsa kopmayacak akrabalik baglariyla baglidir. Tek basina insan bir dilin dünyasina dogar. Insan içine dogdugu dilin dünyasinda, akrabalarinin yoldasliginda büyür. Dil insanin içine dogdugu sosyal çevreyle anlasmasini sagladigi gibi, insani bir askinlik alanina tasir. Insan diliyle öteleri deseler. Insani dil ve akrabalik yapar. Ama vatan tamamlar. Kim ki vatansizdir bilin ki o eksik kalmistir.
Yani Insan bir dilin dünyasina dogar. Dünyasina dogdugu dil Anadil?dir. Anadil baska dile benzemez. Insan yasamak yolculugunu akrabalariyla yapar. Ne olursa olsun, akraba baska insana benzemez. Insan bunlari yasarken ?ben? diyebildigi, ayaklarini yere bastigi yer memleketidir. Memleket topragi baska topraga benzemez. Iste yukarda bahsettigim üç alan bir insanin olmazsa olmazlaridir. Bu alanlarda sikintilari olan insanlar tamamlanamaz. Hep bir yanlari eksik kalir.
Hani bir söz vardir. ?Memleket dogdugun yer degil doydugun yerdir? derler. Bu söz içinde dogrudan çok yanlis barindirir. Doymaya odaklanmis dünyada insana dogru gibi gelir. Fakat kocaman bir yanlistir. Memleket dogdugun yer degil, doydugun yer degil, kendi bilincine erdigin yerdir. Ilk ask nasil unutulmazsa, asik olacak yasa erdiginde, ayaklarini yere basip, ergin bakislar savurabildigin toprak parçasi da senin memleketin olur. Ama memleket kiymetini bilmek gurbetten geçer. Gurbet elde ekmek kavgasina tutusanlar vatanin kiymetini daha çok anlar. Ama heyhat, ne yaman çeliskidir ki; memleket insanin içinde ilk gençlik tazeliginde kalsa da hem gurbette olan degisir, hem memleket degisir. Gurbette ki artik memleketinde bile gurbette kalir. Bu yabancilasma hem bir kisirlik hem bir berekettir.
Dünya insanin gurbeti degil de nedir?
Bayramda kisacik bir memleket ziyareti yaptik. Baska seyler yazmak için oturdugum klavyede bunlari yazmak düstü bana. Bir arkadasim ?milliyetçi takildigimi? söyledi. Serdarimiz son yazima yapilan nahos yorumlardan bahsetti. Aslinda onlari yazacaktim. Belki bir gün yazarim.
Çok söz yalansiz, çok mal haramsiz olmaz imis.
Bu yüzden kisa kesip, Yunus Emre?yle cevap verelim.
Ilim ilim bilmektir
Ilim kendün bilmektir
Sen kendünü bilmezsin
Ya nice okumakdir.
Okumakdan ma?na ne
Kisi Hakk?i bilmekdir
Çün okudun bilmezsin
Ha bir kuru emekdir
Okudum bildim deme
Çok ta?at kildim deme
Eri Hak bilmez isen
Abes yere yelmekdir.
Dört kitabin ma?nasi
Bellidir bir elifde
Sen elif dersin hoca
Ma?nasi ne demekdir
Yunus Emre der hoca
Gerekse var bin hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir.
Geçmis Bayraminizi tebrik eder,
Saygilar Sunarim.03.10.2008
